Mezmurlar 144’ün Psikanalitik Bir İncelemesi: “Güç ve Güvenin Yankıları”
Giriş:
Mezmurlar 144, gücün, güvenin ve ilahi korumanın güçlü bir ifadesidir. Bu incelemede, bu mezmuru psikanalitik bir mercekle ele alarak, metnin derinliklerindeki bilinçdışı arzuları, savunma mekanizmalarını ve temel insan ihtiyaçlarını keşfetmeye çalışacağız. Özellikle, nesne ilişkileri teorisi ve benlik psikolojisi gibi yaklaşımlardan yararlanarak, mezmurun Tanrı imgesi, düşman figürü ve idealize edilmiş bir geleceğe yönelik özlemi arasındaki dinamikleri inceleyeceğiz.
Türkçe Psikanalitik İnceleme:
Mezmurun ilk ayeti (“Ellerime vuruşmayı, Parmaklarıma savaşmayı öğreten Kayam RAB’be övgüler olsun!”) güçlü bir idealize edilmiş baba figürünü yansıtır. Tanrı, hem fiziksel hem de psikolojik olarak bireyi güçlendiren, ona beceriler ve yetenekler bahşeden bir kaya olarak tasvir edilir. Bu, erken çocukluk dönemindeki güçlü ve koruyucu ebeveyn imgesine duyulan bilinçdışı özlemi yansıtabilir.
İkinci ayet (“O’dur benim vefalı dostum, kalem, Kurtarıcım, kulem, Kalkanım, O’na sığınırım; O’dur halkları bana boyun eğdiren!”) Tanrı’nın çok yönlü koruyucu rolünü vurgular. “Vefalı dost,” “kalem,” “kurtarıcı,” “kule,” “kalkan” gibi metaforlar, bireyin zorluklar karşısında sığındığı, güvenebileceği ve kendini güvende hissettiği bir nesneye duyduğu temel ihtiyacı ifade eder. “Halkları bana boyun eğdiren” ifadesi, bireyin kendi gücünü ve etkinliğini abartma eğilimini veya idealize edilmiş bir benlik imgesini yansıtabilir.
Üçüncü ve dördüncü ayetler (“Ya RAB, insan ne ki, onu gözetesin, İnsan soyu ne ki, onu düşünesin? İnsan bir soluğu andırır, Günleri geçici bir gölge gibidir.”) insan varoluşunun kırılganlığı ve geçiciliği üzerine bir düşünce sunar. Bu, bireyin kendi ölümlülüğü ve önemsizliği karşısında duyduğu kaygıyı ve daha büyük bir güç tarafından tanınma ve değerli görülme arzusunu yansıtabilir.
Beşinci ve altıncı ayetler (“Ya RAB, gökleri yar, aşağıya in, Dokun dağlara, tütsünler. Şimşek çaktır, dağıt düşmanı, Savur oklarını, şaşkına çevir onları.”) Tanrı’nın müdahalesi ve düşmanlara karşı duyulan saldırganlığı ifade eder. “Gökleri yar, aşağıya in” imgesi, güçlü bir dışsal müdahale arzusunu gösterir. “Şimşek çaktır, dağıt düşmanı” ve “savur oklarını, şaşkına çevir onları” ifadeleri, bireyin kendi öfkesini ve düşmanlıklarını idealize edilmiş bir otorite figürüne yansıtarak dışsallaştırma mekanizmasını yansıtabilir.
Yedinci ve sekizinci ayetler (“Yukarıdan elini uzat, kurtar beni; Çıkar derin sulardan, Al eloğlunun elinden. Onların ağzı yalan saçar, Sağ ellerini kaldırır, yalan yere ant içerler.”) yeniden bir kurtuluş arayışını ve “öteki” olarak algılanan düşmanlara yönelik bir güvensizliği ifade eder. “Derin sulardan çıkar” imgesi, bilinçdışının karmaşık ve tehlikeli sularından kurtulma arzusunu sembolize edebilir. Düşmanların yalan söylemesi ve sahte yeminler etmesi, bireyin ilişkilerinde yaşadığı güvensizlik ve ihanet korkularını yansıtabilir.
Dokuzuncu ve onuncu ayetler (“Ey Tanrı, sana yeni bir ezgi söyleyeyim, Seni on telli çenkle, ilahilerle öveyim. Sensin kralları zafere ulaştıran, Kulun Davut’u kötülük kılıcından kurtaran.”) Tanrı’ya yönelik bir minnettarlık ve övgü ifadesidir. “Yeni bir ezgi söylemek” ve “ilahilerle övmek,” bireyin olumlu duygularını ifade etme ve idealize edilmiş nesneyle olan bağını güçlendirme arzusunu gösterir. Tanrı’nın kralları zafere ulaştırması ve Davut’u kurtarması, bireyin kendi kahramanlık ve kurtarılma fantezilerini yansıtabilir.
On birinci ayet (“Kurtar beni, özgür kıl Eloğlunun elinden. Onların ağzı yalan saçar, Sağ ellerini kaldırır, yalan yere ant içerler.”) sekizinci ayetin tekrarı olup, düşmanlara yönelik güvensizlik ve kurtuluş arayışının devam ettiğini vurgular. Bu tekrarlar, çözülmemiş bilinçdışı çatışmaların veya travmatik deneyimlerin bir yansıması olabilir.
On ikinci, on üçüncü ve on dördüncü ayetler (“O zaman gençliğinde Sağlıklı yetişen fidan gibi olacak oğullarımız, Sarayın oymalı sütunları gibi olacak kızlarımız. Her türlü ürünle dolup taşacak ambarlarımız; Binlerce, on binlerce yavrulayacak Çayırlarda davarlarımız. Semiz olacak sığırlarımız; Surlarımıza gedik açılmayacak, İnsanlarımız sürgün edilmeyecek, Meydanlarımızda feryat duyulmayacak!”) idealize edilmiş bir geleceğe yönelik güçlü bir özlemi ifade eder. Sağlıklı çocuklar, zenginlik, güvenlik ve barış dolu bir toplum imgesi, bireyin temel güvenlik ve ait olma ihtiyaçlarının karşılandığı, çatışmaların olmadığı bir durumu arzuladığını gösterir. Bu, aynı zamanda, erken çocukluk dönemindeki idealize edilmiş aile ve dünya imgesine duyulan bilinçdışı bir özlemi de yansıtabilir.
On beşinci ayet (“Ne mutlu bunlara sahip olan halka! Ne mutlu Tanrısı RAB olan halka!”) mezmurun genel temasını özetler: Tanrı’ya güvenmek ve O’nun koruması altında olmak, gerçek mutluluğun kaynağıdır. Bu, bireyin idealize edilmiş bir otorite figürüne duyduğu temel güven ihtiyacını ve bu güvenin psikolojik iyi oluş üzerindeki olumlu etkisini vurgular.
English Psychoanalytic Interpretation:
A Psychoanalytic Examination of Psalm 144: “Echoes of Strength and Trust”
Introduction:
Psalm 144 is a powerful expression of strength, trust, and divine protection. In this examination, we will approach this psalm through a psychoanalytic lens, seeking to uncover the unconscious desires, defense mechanisms, and fundamental human needs that lie within its depths. Drawing particularly from object relations theory and self psychology, we will explore the dynamics between the psalm’s image of God, the figure of the enemy, and the longing for an idealized future.
The opening verse of the psalm (“Praise be to the Lord my Rock, who trains my hands for war, my fingers for battle.”) reflects a strong idealized father figure. God is depicted as a rock who empowers the individual both physically and psychologically, bestowing skills and abilities. This can reflect an unconscious longing for the powerful and protective parental figure of early childhood.
The second verse (“He is my steadfast love and my fortress, my stronghold and my deliverer, my shield, in whom I take refuge, who subdues peoples under me.”) emphasizes God’s multifaceted protective role. Metaphors such as “steadfast love,” “fortress,” “stronghold,” “deliverer,” and “shield” express the individual’s basic need for an object in whom they can take refuge, trust, and feel secure in the face of difficulties. The phrase “who subdues peoples under me” may reflect the individual’s tendency to exaggerate their own power and effectiveness or an idealized self-image.
Verses three and four (“Lord, what is mankind that you care for them, mere mortals that you think of them? They are like a breath; their days are like a fleeting shadow.”) present a reflection on the fragility and transience of human existence. This can reflect the individual’s anxiety about their own mortality and insignificance, as well as a desire to be recognized and valued by a greater power.
Verses five and six (“Part your heavens, Lord, and come down; touch the mountains, so that they smoke. Send forth lightning bolts and scatter the enemy; shoot your arrows and rout them.”) express a desire for divine intervention and aggression towards enemies. The image of God parting the heavens and coming down shows a longing for powerful external intervention. The phrases “send forth lightning bolts and scatter the enemy” and “shoot your arrows and rout them” may reflect the individual’s mechanism of externalizing their own anger and hostility by projecting it onto an idealized authority figure.
Verses seven and eight (“Reach down your hand from on high; deliver me and rescue me from the deep waters, from the clutches of foreigners whose mouths are full of lies, whose right hands are deceitful.”) express a renewed search for deliverance and a distrust of enemies perceived as “other.” The image of being rescued “from the deep waters” can symbolize a desire to be saved from the complex and dangerous waters of the unconscious. The enemies’ lying and deceitful oaths can reflect the individual’s fears of betrayal and insecurity in their relationships.
Verses nine and ten (“I will sing a new song to you, my God; on the ten-stringed lyre I will sing your praises, to the One who gives victory to kings, who delivers his servant David from the deadly sword.”) are an expression of gratitude and praise towards God. “Singing a new song” and “singing praises” show the individual’s desire to express positive emotions and strengthen their bond with the idealized object. God giving victory to kings and delivering David can reflect the individual’s own fantasies of heroism and being saved.
Verse eleven (“Deliver me and rescue me from the clutches of foreigners whose mouths are full of lies, whose right hands are deceitful.”) is a repetition of verse eight, emphasizing the continued distrust of enemies and the search for deliverance. Such repetitions can be a reflection of unresolved unconscious conflicts or traumatic experiences.
Verses twelve, thirteen, and fourteen (“Then our sons in their youth will be like well-nurtured plants, and our daughters will be like pillars carved to adorn a palace. Our barns will be filled with every kind of provision; our sheep will increase by thousands, by tens of thousands in our fields; our cattle will be well fed. There will be no breaching of walls, no going into captivity, no cry of distress in our streets.”) express a powerful longing for an idealized future. The image of healthy children, abundance, security, and a peaceful society reflects the individual’s desire for a state where basic needs for safety and belonging are met and conflicts are absent. This can also reflect an unconscious longing for the idealized family and world of early childhood.
Verse fifteen (“Blessed is the people of whom this is true; blessed is the people whose God is the Lord.”) summarizes the overall theme of the psalm: trusting in God and being under His protection is the source of true happiness. This highlights the individual’s fundamental need for trust in an idealized authority figure and the positive impact of this trust on psychological well-being.
Sonuç:
Mezmurlar 144, bireyin güce, korunmaya ve idealize edilmiş bir geleceğe yönelik derin arzularını yansıtan zengin bir metindir. Psikanalitik bir bakış açısıyla incelendiğinde, bu mezmur, bireyin idealize edilmiş ebeveyn figürüne duyduğu ihtiyacı, saldırganlık ve savunma mekanizmalarını, kendi kırılganlığıyla yüzleşmesini ve temel güvenlik ve ait olma ihtiyaçlarını anlamamıza yardımcı olur. Bu mezmur, insan psikolojisinin karmaşıklığını ve ilahi ile kurduğumuz ilişkinin duygusal derinliğini gözler önüne serer.
Conclusion:
Psalm 144 is a rich text that reflects the individual’s deep desires for strength, protection, and an idealized future. When examined through a psychoanalytic lens, this psalm helps us understand the individual’s need for an idealized parental figure, their mechanisms of aggression and defense, their confrontation with their own fragility, and their fundamental needs for security and belonging. This psalm illuminates the complexity of human psychology and the emotional depth of our relationship with the divine
No responses yet