DERİNLERDEKİ ÇIĞLIK .

Mezmurlar 143’ün Psikanalitik Bir İncelemesi: “Derinlerdeki Çığlık”

Giriş:

Mezmurlar 143, bireyin çaresizlik, suçluluk ve kurtuluş arayışının derin ve dokunaklı bir ifadesidir. Bu makalede, bu mezmuru psikanalitik bir bakış açısıyla inceleyerek, metnin yüzeyinin altında yatan bilinçdışı arzuları, korkuları ve çatışmaları anlamaya çalışacağız. Özellikle, Sigmund Freud ve Carl Jung’un teorilerinden yararlanarak, mezmurun dilindeki sembolizmi, duygusal yoğunluğu ve temel insan deneyimleriyle olan bağlantısını keşfedeceğiz.

Türkçe Psikanalitik İnceleme:

Mezmurun ilk ayetleri (“Duamı işit, ya RAB, Yalvarışlarıma kulak ver! Sadakatinle, doğruluğunla yanıtla beni!”) egonun çaresizliğini ve daha büyük bir otorite figürüne (Tanrı) yönelik temel bir bağımlılık arzusunu yansıtır. “Sadakatinle, doğruluğunla yanıtla beni!” ifadesi, bireyin idealize edilmiş bir ebeveyn figüründen beklediği koşulsuz sevgi ve onay arayışını gösterir.

İkinci ayet (“Kulunla yargıya girme, Çünkü hiçbir canlı senin karşında aklanmaz.”) derin bir suçluluk duygusu ve yetersizlik hissi taşır. Bu, Freud’un süperego kavramıyla ilişkilendirilebilir; bireyin içselleştirilmiş toplumsal ve ahlaki kuralları tarafından sürekli olarak yargılandığı bir içsel otorite figürü. “Hiçbir canlı senin karşında aklanmaz” ifadesi, evrensel bir insanlık durumunu, yani mükemmel olmama ve sürekli hata yapma potansiyelini kabul eder.

Üçüncü ve dördüncü ayetler (“Düşman beni kovalıyor, Ezip yere seriyor. Çoktan ölmüş olanlar gibi, Beni karanlıklarda oturtuyor. Bu yüzden bunalıma düştüm, Yüreğim perişan.”) yoğun bir zulüm ve çaresizlik duygusunu ifade eder. “Düşman” figürü, dışsal bir tehdit olabileceği gibi, bireyin kendi içsel çatışmalarının ve bastırılmış arzularının bir yansıması da olabilir. “Karanlıklarda oturtuyor” imgesi, depresyonun ve umutsuzluğun derinliklerini sembolize eder. “Bunalıma düştüm, Yüreğim perişan” ifadeleri, egonun bu içsel ve/veya dışsal tehditler karşısında yaşadığı ezilmişliği ve parçalanmayı gösterir.

Beşinci ayet (“Geçmiş günleri anıyor, Bütün yaptıklarını derin derin düşünüyor, Ellerinin işine bakıp dalıyorum.”) bir geri çekilme ve iç gözlem sürecini ifade eder. Geçmişe dönmek ve eylemleri derinlemesine düşünmek, bireyin şu anki acısıyla başa çıkma ve anlam arayışının bir yolu olabilir. Bu, aynı zamanda, geçmişteki travmaların veya çözülmemiş çatışmaların bilinçdışında yeniden canlanması olarak da yorumlanabilir.

Altıncı ayet (“Ellerimi sana açıyorum, Canım kurak toprak gibi sana susamış.”) yeniden bir umut ve kurtuluş arayışını gösterir. “Ellerini açmak,” çaresizlik ve teslimiyetin bir ifadesi olabileceği gibi, aynı zamanda bir beklenti ve alma arzusunu da simgeler. “Canım kurak toprak gibi sana susamış” metaforu, bireyin temel ihtiyaçlarının (sevgi, kabul, güvenlik) karşılanmasına yönelik derin bir özlemi ifade eder.

Yedinci ayet (“Çabuk yanıtla beni, ya RAB, Tükeniyorum. Çevirme benden yüzünü, Yoksa ölüm çukuruna inen ölülere dönerim.”) aciliyet ve terk edilme korkusunu vurgular. “Tükeniyorum” ifadesi, egonun dayanma sınırına geldiğini gösterir. “Çevirme benden yüzünü” korkusu, temel bir bağlanma figüründen (Tanrı) ayrılma ve yalnız kalma anksiyetesini yansıtır.

Sekizinci ayet (“Sabahları duyur bana sevgini, Çünkü sana güveniyorum; Bana gideceğim yolu bildir, Çünkü duam sanadır.”) yeniden bir umut ışığı ve rehberlik arayışını ifade eder. “Sabahları duyur bana sevgini” dileği, yeni bir başlangıç ve yeniden doğuş arzusunu simgeler. “Bana gideceğim yolu bildir” ifadesi, bilinçdışının karmaşıklıklarında yolunu bulma ve anlamlı bir yaşam sürdürme ihtiyacını gösterir.

Dokuzuncu ve onuncu ayetler (“Düşmanlarımdan kurtar beni, ya RAB; Sana sığınıyorum. Bana istemini yapmayı öğret, Çünkü Tanrım’sın benim.”) egonun korunma ve yönlendirilme arzusunu pekiştirir. “Sana sığınıyorum” ifadesi, temel bir güven ve güvenlik ihtiyacını yansıtır. “Bana istemini yapmayı öğret” dileği, bireyin kendi dürtülerini ve arzularını daha büyük bir amaç veya anlam çerçevesinde bütünleştirme arayışını gösterir.

On birinci ve on ikinci ayetler (“Ya RAB, adın uğruna yaşam ver bana, Doğruluğunla kurtar beni sıkıntıdan. Sevginden ötürü, Öldür düşmanlarımı, Yok et bütün hasımlarımı, Çünkü senin kulunum ben.”) bir kurtuluş ve rahatlama arayışını ifade eder. “Yaşam ver bana” dileği, sadece fiziksel varoluşu değil, aynı zamanda psikolojik bütünlüğü ve canlılığı da kapsar. “Öldür düşmanlarımı, Yok et bütün hasımlarımı” ifadesi, bireyin içsel ve dışsal tehditlerden kurtulma arzusunu yansıtır. “Çünkü senin kulunum ben” ifadesi, nihai olarak bireyin daha büyük bir güce teslim olma ve onun koruması altına girme arzusunu gösterir.

English Psychoanalytic Interpretation:

A Psychoanalytic Examination of Psalm 143: “The Cry from the Depths”

Introduction:

Psalm 143 is a profound and poignant expression of an individual’s feelings of helplessness, guilt, and the yearning for salvation. In this article, we will examine this psalm from a psychoanalytic perspective, attempting to understand the unconscious desires, fears, and conflicts that lie beneath the surface of the text. Drawing particularly from the theories of Sigmund Freud and Carl Jung, we will explore the symbolism, emotional intensity, and connection to fundamental human experiences within the psalm’s language.

The opening verses of the psalm (“Hear my prayer, Lord, listen to my cry for mercy; in your faithfulness and righteousness come to my relief!”) reflect the ego’s helplessness and a primal desire for dependence on a greater authority figure (God). The plea, “in your faithfulness and righteousness come to my relief!” illustrates the individual’s search for unconditional love and approval from an idealized parental figure.

The second verse (“Do not bring your servant into judgment, for no one living is righteous before you.”) carries a deep sense of guilt and feelings of inadequacy. This can be linked to Freud’s concept of the superego – the internalized societal and moral rules that constantly judge the individual through an internal authority figure. The statement “for no one living is righteous before you” acknowledges a universal human condition: the inability to be perfect and the constant potential for error.

Verses three and four (“The enemy pursues me, he crushes me to the ground; he makes me dwell in darkness like those long dead. So my spirit grows faint within me; my heart within me is dismayed.”) express an intense feeling of persecution and despair. The figure of the “enemy,” while potentially an external threat, could also represent a reflection of the individual’s own internal conflicts and repressed desires. The imagery of being made to “dwell in darkness” symbolizes the depths of depression and hopelessness. The phrases “my spirit grows faint within me; my heart within me is dismayed” illustrate the ego’s feeling of being crushed and fragmented in the face of these internal and/or external threats.

The fifth verse (“I remember the days of long ago; I meditate on all your works and consider what your hands have done.”) expresses a process of withdrawal and introspection. Remembering the past and deeply contemplating past actions can be a way for the individual to cope with their current pain and search for meaning. This can also be interpreted as an unconscious reliving of past traumas or unresolved conflicts.

The sixth verse (“I spread out my hands to you; my soul thirsts for you like a parched land.”) shows a renewed search for hope and salvation. “Spreading out hands” can be an expression of helplessness and surrender, but also symbolizes an anticipation and desire to receive. The metaphor “my soul thirsts for you like a parched land” conveys a deep longing for the fulfillment of basic needs (love, acceptance, security).

The seventh verse (“Answer me quickly, Lord; my spirit fails! Do not hide your face from me, or I will be like those who go down to the pit.”) emphasizes urgency and the fear of abandonment. The phrase “my spirit fails!” indicates that the ego has reached its breaking point. The fear of God hiding his face reflects the anxiety of separation and being left alone by a fundamental attachment figure.

The eighth verse (“Let the morning bring word of your unfailing love, for I have put my trust in you. Show me the way I should go, for to you I entrust my life.”) expresses a renewed glimmer of hope and a search for guidance. The desire for “unfailing love” in the morning symbolizes a yearning for a new beginning and rebirth. The plea to “show me the way I should go” indicates the need to find direction and meaning within the complexities of the unconscious.  

Verses nine and ten (“Rescue me from my enemies, Lord, for I take refuge in you. Teach me to do your will, for you are my God; may your good Spirit lead me on level ground.”) reinforce the ego’s desire for protection and direction. “I take refuge in you” reflects a fundamental need for trust and security. The request to “teach me to do your will” illustrates the individual’s search to integrate their own impulses and desires within a larger framework of purpose or meaning.

Verses eleven and twelve (“For the sake of your name, Lord, preserve my life; in your righteousness, bring me out of trouble. In your unfailing love, silence my enemies; destroy all my foes, for I am your servant.”) express a yearning for deliverance and relief. The plea to “preserve my life” encompasses not only physical existence but also psychological integrity and vitality. The desire to “silence my enemies” and “destroy all my foes” reflects the individual’s wish to be free from internal and external threats. The concluding statement, “for I am your servant,” ultimately shows the individual’s desire to surrender to a greater power and find protection within it.

Sonuç:

Mezmurlar 143, insan ruhunun derinliklerine inen ve çaresizlikten umuda, suçluluktan kurtuluşa uzanan evrensel bir yolculuğu yansıtan güçlü bir metindir. Psikanalitik bir bakış açısıyla incelendiğinde, bu mezmur, bireyin temel bağımlılıklarını, içsel çatışmalarını, suçluluk duygularını ve daha büyük bir anlam ve kurtuluş arayışını anlamamıza yardımcı olur. Bu derin ve kişisel dua, insan deneyiminin karmaşıklığını ve Tanrı ile olan ilişkimizin psikolojik derinliğini gözler önüne serer.

Conclusion:

Psalm 143 ¹ is a powerful text that delves into the depths of the human psyche, reflecting a universal journey from despair to hope, from guilt to salvation. When examined through a psychoanalytic lens, this psalm helps us understand the individual’s fundamental dependencies, internal conflicts, feelings of guilt, and the search for a greater meaning and deliverance. This profound and personal prayer illuminates the complexity of the human experience and the psychological depth of our relationship with the divine. ²