6.MEZMUR

Bu alıntı Mezmurlar Kitabı’nın 6. bölümünden bir parçadır. Mezmurlar, Tanah’ın (Eski Ahit) bir bölümünü oluşturan ve çoğunlukla Kral Davut’a atfedilen 150 kutsal şiirden oluşan bir koleksiyondur. Mezmurlar, Tanrı’ya övgü, şükran, pişmanlık ve yakarış gibi çeşitli insan duygularını ve deneyimlerini ifade eder.

Alıntıda geçen 6. Mezmur, bir “pişmanlık mezmuru” olarak sınıflandırılır. Bu tür mezmurlarda, yazar günahlarını itiraf eder, Tanrı’dan af ve merhamet diler ve sıkıntılarından kurtulmayı umar.

Mezmur 6’nın ana temaları ve anlamları şunlardır:

• Sıkıntı ve acı: Mezmuru yazan kişi fiziksel ve duygusal acı çekmektedir. “Bitkinim,” “kemiklerim sızlıyor,” “çok acı çekiyorum,” “inleye inleye bittim,” “gözlerimin feri sönüyor” ifadeleri bu durumu açıkça gösterir.
• Tanrı’ya yakarış: Yazar, çaresizliğinin ortasında Tanrı’ya sığınır ve O’ndan yardım diler. “Lütfet bana, ya RAB,” “Gel, ya RAB, kurtar beni,” “Yardım et sevginden dolayı” gibi ifadeler, Tanrı’ya duyulan güveni ve O’ndan medet ummayı ifade eder.
• Af ve merhamet dileği: Yazar, Tanrı’nın öfkesinden ve gazabından korktuğunu belirtir (“Öfkeyle azarlama beni, Gazapla yola getirme”). Bu, günahlarının farkında olduğunu ve Tanrı’dan af dilediğini gösterir.
• Kurtuluş umudu: Yazar, Tanrı’nın dualarını duyduğuna ve kendisini kurtaracağına inanır. “Çünkü RAB ağlayışımı işitti,” “Yalvarışımı duydu, Duamı kabul etti” ifadeleri bu inancı yansıtır.
• Düşmanların yenilgisi: Mezmurun sonunda, yazar düşmanlarının utanacağını ve dehşete düşeceğini öngörür. Bu, Tanrı’nın sadık olanları koruyacağına ve kötüleri cezalandıracağına olan inancı ifade eder.

Alıntının bazı önemli kısımlarının açıklamaları:

• “Ölüler arasında kimse seni anmaz, Kim şükür sunar sana ölüler diyarından?” (5. ayet): Bu ifade, yazarın ölümden korktuğunu ve Tanrı’ya hizmet etme fırsatını kaybetmekten endişe ettiğini gösterir.
• “Döşeğim su içinde bütün gece ağlamaktan, Yatağım sırılsıklam gözyaşlarımdan.” (6. ayet): Bu, yazarın çektiği acının ve döktüğü gözyaşlarının ne kadar büyük olduğunu vurgulayan güçlü bir ifadedir.
• “Ey kötülük yapanlar, Uzak durun benden, Çünkü RAB ağlayışımı işitti.” (8. ayet): Bu ifade, yazarın Tanrı’ya sığındığı için düşmanlarından korkmadığını ve Tanrı’nın kendisini koruyacağına inandığını gösterir.

Özetle, Mezmurlar 6, sıkıntı ve acı çeken birinin Tanrı’ya yakarışını, af ve merhamet dileğini ve kurtuluş umudunu ifade eden dokunaklı bir şiirdir. Bu mezmur, zor zamanlar geçiren ve Tanrı’ya sığınan herkes için teselli ve umut kaynağı olabilir.

Mezmur 6’yı psikanalitik bir bakış açısıyla incelemek, metnin yüzeyinin altında yatan bilinçdışı motivasyonları, çatışmaları ve arzuları anlamaya çalışmak anlamına gelir. Bu yaklaşım, metindeki sembolleri, imgeleri ve duygusal ifadeleri derinlemesine inceleyerek yazarın ruhsal durumuna dair ipuçları bulmayı hedefler.

Psikanalitik Açıdan Mezmur 6’nın Temel Yorumları:

• Süper ego (üstbenlik) ve suçluluk duygusu: Mezmurun başında yazarın “öfkeyle azarlama beni, Gazapla yola getirme” şeklindeki yakarışı, güçlü bir süper egoya işaret eder. Süper ego, bireyin içselleştirilmiş ahlaki değerlerini ve vicdanını temsil eder ve genellikle suçluluk, utanç ve cezalandırma korkusuyla ilişkilidir. Yazarın Tanrı’nın öfkesinden duyduğu korku, bilinçdışındaki suçluluk duygularının bir yansıması olabilir. Bu suçluluk duygusu, belirli bir günaha veya genel bir yetersizlik hissine dayanabilir.
• İd (altbenlik) ve bastırılmış arzular: Mezmurda bahsedilen fiziksel ve duygusal acı, bastırılmış arzuların veya çözülmemiş çatışmaların bir sonucu olarak yorumlanabilir. Psikanalitik teoriye göre, id, bireyin temel dürtülerini ve arzularını temsil eder ve haz ilkesine göre hareket eder. Bu arzular sosyal normlar veya ahlaki değerler tarafından bastırıldığında, kaygı, depresyon veya fiziksel semptomlar gibi çeşitli psikolojik sorunlara yol açabilir. Mezmurda yazarın yaşadığı yoğun acı ve ıstırap, bastırılmış cinsel veya saldırgan dürtülerin bir sonucu olabilir.
• Ego (benlik) ve savunma mekanizmaları: Yazarın Tanrı’ya sürekli yakarışı ve O’ndan yardım dilemesi, egonun başa çıkma mekanizmalarını kullandığını gösterir. Ego, id ve süper ego arasındaki dengeyi sağlamaya çalışan bilinçli benliği temsil eder. Dua ve yakarış, egonun kaygı ve çaresizlik duygularıyla başa çıkmak için kullandığı bir savunma mekanizması olarak görülebilir. Yazar, Tanrı’ya sığınarak ve O’ndan merhamet dileyerek, bilinçdışındaki çatışmaları ve kaygılarıyla başa çıkmaya çalışır.
• Ölüm korkusu ve yeniden doğuş arzusu: Mezmurda sıkça geçen ölüm ve ölüler diyarı imgeleri, yazarın bilinçdışındaki ölüm korkusunu yansıtır. Ancak, aynı zamanda Tanrı’dan kurtuluş ve yeniden doğuş arzusunu da ifade eder. Psikanalitik açıdan, ölüm korkusu, bilinçdışındaki yok olma kaygısıyla ilişkilidirken, yeniden doğuş arzusu, yeni bir başlangıç ve kendini aşma umudunu temsil eder.
• Düşmanlar ve içsel çatışmalar: Mezmurda bahsedilen düşmanlar, sadece dışsal tehditler olarak değil, aynı zamanda yazarın içsel çatışmalarının ve bastırılmış yönlerinin sembolleri olarak da yorumlanabilir. Düşmanlara karşı duyulan öfke ve nefret, yazarın kendi içindeki kabul etmekte zorlandığı yönlere yönelik bir projeksiyon olabilir.

Örnek Yorumlar:

• “Döşeğim su içinde bütün gece ağlamaktan, Yatağım sırılsıklam gözyaşlarımdan” ifadesi, bilinçdışındaki yoğun duygusal acıyı ve bastırılmış kederi sembolize eder. Gözyaşları, boşaltılamayan duyguların ve çözülemeyen çatışmaların bir ifadesi olarak görülebilir.
• “Kederden gözlerimin feri sönüyor, Zayıflıyor gözlerim düşmanlarım yüzünden” ifadesi, içsel çatışmaların ve bastırılmış duyguların birey üzerindeki yıkıcı etkisini gösterir. Gözlerin zayıflaması, psikolojik zorlanmanın fiziksel bir yansıması olarak yorumlanabilir.